Steenkolenmijn van Hasard
Tijdens de industriële revolutie in de 19e eeuw in Europa was er een grote vraag naar steenkool. Met name in Wallonië groeide de staal- en machine-industrie. Zo werd o.a. Charbonnage du chouffre N10, een eerder bezochte steenkolenmijn gebouwd. Ook werd Hasard Cheratte werd gebouwd. Veel Vlamingen en Nederlanders uit Limburg verhuisden naar deze streek om hier te werken en kwamen te wonen in de provincie Luik. De eerste schachten werden in 1848 gegraven. Ze waren 170 en 250 meter diep. Later werden er nog twee andere schachten gegraven. In het hoofdgebouw is een schacht te vinden, twee in de omliggende omgeving en één op de heuvels. De diepste schacht die gegraven werd was maar liefst 480 meter diep. Hasard Cheratte was in de 19e eeuw één van de modernste mijnen. Onder de grond werd gebruik gemaakt van elektriciteit, er was uitrusting voor brandbestrijding, stoommachines en pompen om water weg te pompen.
Nadat de Maas in 1877 overstroomde, kwam het water in de schachten terecht waar de mensen aan het werk waren. Hierbij overleden veel mijnwerkers en werd de mijn tijdelijk gesloten. De mijn werd in 1907 weer geopend toen de mijn een nieuwe eigenaar kreeg. Hasard Cheratte werd flink uitgebreid. Er werden extra wasruimtes en een gebouwd voor de administratie gebouwd. De twee andere schachten werden gegraven, er werd een Malakoff toren gebouwd en Schacht nummer 1 werd voorzien van een liftkooi dat aangedreven werd met twee gelijkstroom motoren. Dit was de eerste elektrisch bestuurbare liftschacht in heel België.
De productie van steenkool werd tussen 1920 en 1930 verhoogd. Dit was een gevolg van de aanleg van een spoorlijn en de drukker wordende haven. Gedurende deze periode werkten ruim 1500 mensen in de kolenmijn. Er werd niet ver van de fabriek een wijk gebouwd waar de mijnwerkers met hun families konden wonen. Veel van deze vakwerkhuizen zijn nog altijd te zien. In de jaren ’60 werd er ruim 1000 ton steenkool naar boven gebracht. Maar de mijn verouderde langzamerhand. Tot aan 1962 werd er zelfs nog gebruik gemaakt van paarden onder de grond. De vraag naar steenkool liep drastisch af in de jaren ’70. Er werd geen winst meer gemaakt, terwijl de kosten alsmaar hoger werden. Hasard Cheratte was inmiddels zo verouderd en er werden reeds alternatieve brandstoffen gebruikt zoals gas en olie. Steeds meer medewerkers verlieten de mijn. In 1974 werkten nog maar 960 mensen in de mijn, drie jaar later waren het er nog maar 590. Hoewel er nog ruim 50 jaar aan steenkool onder de grond lag, werd de mijn in 1977 voorgoed gesloten. Hiermee kwam er een einde aan een meer dan 100 jaar durende periode van steenkoolwinning.
In 2022 wilden we deze plek bezoeken. Eenmaal aangekomen stonden er grote hekken om het pand. Ze waren bezig met het bouwen van appartementen in het verlaten pand. Er was camera bewaking en er liepen veel bouwvakker rond, helaas konden we daardoor geen kijkje binnen nemen…